Recensie: Jij en ik

Photo: Lebowski Publishers. All rights reserved.

Italiaanse literatuur is bijzonder populair in ons land. Paolo Giordano (De eenzaamheid der priemgetallen), Allessandro d'Avenia (Wit als melk, rood als bloed) en natuurlijk Niccolò Ammaniti (diverse bestsellers, waaronder Ik haal je op, ik neem je mee). Wie mijn blog al langer volgt, weet dat ik de boeken van Niccolo erg goed vind. Daarom bij deze een recensie over zijn allernieuwste boek: Jij en ik.

Je hebt vast wel eens boeken van deze schrijver in grote stapels zien liggen bij de boekhandel. Niccolo wist in korte tijd ons kikkerlandje te betoveren met zijn bijzondere levensverhalen over de 'gewone' Italiaan. Naja, gewoon... Het bijzondere aan de verhalen van deze schrijver is dat hij niet kiest voor zoetsappige, voorspelbare, alledaagse verhalen zoals andere schrijvers. Nee, de personages in Ammaniti's boeken zijn altijd opvallende figuren waarbij soms een steekje los zit. Zijn verhalen zijn minstens zo opmerkelijk: sarcastisch, realistisch en soms zelfs een beetje vreemd. Zo ook met dit boek: Jij en ik. Een boeiende roman over een complexe 14-jarige jongen. Het boek zal verfilmd worden door de beroemde Italiaanse regisseur Bernardo Bertolucci.


Het verhaal
De 14-jarige Lorenzo Cuni maakt moeilijk contact met leeftijdgenoten. Het liefst is hij alleen of in elk geval met zijn familie. Op school houdt Lorenzo zich op de achtergrond: hij weet zich aan te passen en zich zo te gedragen dat hij nagenoeg niet opvalt. De sociale verwachtingen waaraan Lorenzo moet voldoen werken hem op zijn zenuwen en het liefst is hij onzichtbaar.
Zijn moeder maakt zich grote zorgen om haar zowat autistische zoon en Lorenzo is zich daar pijnlijk van bewust. Om haar op haar gemak te stellen vertelt hij haar daarom een leugen, maar door de leugen maakt hij het zichzelf eigenlijk alleen maar moeilijker.

De leugen brengt hem echter in contact met zijn 23-jarige halfzus Olivia, over wie hij alleen maar slechte verhalen heeft gehoord. In eerste instantie moet hij niks van haar hebben, totdat hij ontdekt dat ze misschien wel hem kan steunen. Langzaam aan raakt hij geïntrigeerd door zijn mysterieuze zus. Maar zal hij de leugen kunnen volhouden?

Review
In het begin van het boek maken we kennis met Lorenzo. Een schuchtere jongen, die het liefst met rust gelaten wil worden. Lorenzo heeft een complexe persoonlijkheid: hij heeft geen kwaad in de zin, sterker nog: hij wil juist graag iedereen het naar het zin maken. Vooral zijn moeder, want hij merkt dat zij zich grote zorgen om hem maakt. Om haar daarom gerust te stellen denkt hij dat het makkelijker is om haar een leugen te vertellen. Maar wanneer hij zich realiseert dat de leugen eigenlijk een valkuil voor hem is, is het al te laat om zich te herstellen. Noodgedwongen raakt Lorenzo in zijn eigen leugenachtige web verstrikt en moet hij alles zien te manipuleren om niet ontdekt te worden. De schrijver heeft de gave altijd te kiezen voor ongewone personages en vertelt altijd bijzondere levensverhalen. Lorenzo's verhaal is daar geen uitzondering op. In eerste instantie denk je dat Lorenzo rijp is voor het gesticht. Maar langzamerhand leer je als lezer zijn ware aard kennen en zie je dat hij het niet slecht bedoeld.

Lorenzo is een jongen die vastzit in de verwachtingen van zijn ouders en zijn sociale omgeving en hij voelt niet de vrijheid om zelf keuzes te maken en dingen te doen die hij wil. De schrijver weet heel goed de emotie over te brengen van de verwarring en de kwetsbaarheid van Lorenzo. Ook halfzus Olivia is een bijzondere dame, een echte enfant terrible binnen Lorenzo's familie. Zijn halfzus schopt het liefst tegen de wereld aan en maakt het Lorenzo's ouders behoorlijk moeilijk. Regelmatig moeten zij in de bres springen om Olivia uit de problemen te helpen. Er ontstaat een zeer bijzondere band: want Lorenzo beseft dat de losbandigheid van Olivia precies is wat hij kan gebruiken. Tevens weet Olivia de schuchtere Lorenzo wat meer uit zijn schulp te trekken. 




Conclusie?
Een zeer vermakelijk boek over een heel speciale band tussen twee jonge mensen. Ik vond het verfrissend om te lezen. Het is zeker geen liefdesverhaal, maar dat maakt het niet minder leuk. Mijn punt van kritiek is wel dat ik vind dat Niccolò Ammaniti meer over Olivia en haar achtergrond had kunnen vertellen. Haar personage is soms nog wat mysterieus en het zou leuker zijn als wij haar als lezer beter hadden kunnen leren kennen. Het boek is overigens niet dik, slechts 126 bladzijden. Prima boek om eens te lezen op een zondagmiddag. Ook voor wie niet zo bekend is met literatuur: dit is geen zware kost. Het is een interessant verhaal en ook wellicht herkenbaar voor jongere lezers. Ik kijk alweer uit naar Ammaniti's nieuwe boek.

Wat vindt jij van Niccolò Ammaniti's boeken?