Recensie: ik haal je op, ik neem je mee!

Ken je dit boek al? Misschien heb je 'm vast al eens in grote stapels in de boekhandel zien liggen. De boeken van de schrijver Niccolò Ammaniti zijn ongekend populair in Nederland. Natuurlijk was ik zelf ook heel nieuwsgierig en heb ik het boek gelezen tijdens mijn zomer vakantie in Italië. Zoals je al kunt raden komt de schrijver uit Italië en ontving hij velen prijzen uit binnen- én buitenland voor zijn boeken. Naast Ik haal je op, Ik neem je mee zijn ook zijn boeken Ik ben niet bang, Zo God het wil, Jij bent mijn schat en Laat het feest beginnen! ook vertaald in het Nederlands.

Het verhaal
Ischiano Scalo is een fictief dorp aan de Italiaanse Riviéra, een kleine gemeenschap die lief en leed met elkaar deelt. Graziano Biglia is een veertigjarige playboy die het buitengewoon met zichzelf heeft getroffen. Hij reist de wereld rond als gitarist van de band Gipsy Kings en heeft de ene vrouw na de andere. Nadat zijn 'geliefde' hem financieel en emotioneel kaalplukt, keert hij terug naar zijn geboortedorp Ischiano Scalo.
Gloria en Pietro zitten bij elkaar in de klas. Zij is van rijke komaf, woont in een villa en is met gemak het mooiste meisje van het dorp. Hij is schuchter, verlegen en lijdt in stilte onder de treiterijen van de jongens uit zijn klas. Thuis is het allemaal niet beter. Zijn vader heeft een explosief karakter waar Pietro vaak het slachtoffer van is. Dan wordt Pietro door zijn pestkoppen gedwongen om in te breken in de school en later ook in het huis van zijn lerares Flora die een geheime verhouding heeft met Graziano. Vanaf dat ogenblik raken alle hoofdpersonen drastisch met elkaar verbonden. Hoe zal het verder aflopen?

Review:
Het verhaal begint vanuit Pietro's perspectief. De schrijver maakt gebruik van korte zinnetjes waardoor het lijkt alsof je Pietro's gedachten leest. Het boek maakt gebruik van diverse tijdzones. Het eerste hoofdstuk is het heden, daarna wordt je teruggehaald naar het verleden. Het prettige is dat elke persoon in het boek een goede introductie krijgt en dat is maar goed ook want er komen veel personen aan bod in dit boek. Dat vond ik in eerste instantie een beetje vervelend, omdat het heel verwarrend is om steeds weer een nieuw persoon erbij te hebben. Toch merk je goed aan het einde dat alle personen met elkaar zijn verbonden, dus snap je ook waarom ze voorkomen. Ik vond het boek humoristisch omdat het vanuit een ik-perspectief is geschreven. Zelfs tussen dialogen door staan schuingedrukte gedachten beschreven.
Na een tijdje krijg je sympathie voor Pietro maar tegelijkertijd snap je niet waarom hij niet voor zichzelf opkomt.
Mijn puntje van kritiek is dat Niccolò toch uiteindelijk teveel personages gebruikt. Sommige personages, zoals de vriendin van de broer van Pietro (volg je 'm nog?) was overbodig. Ze voegde weinig toe aan het verhaal.
De ontwikkeling van de liefde tussen Pietro en Gloria is interessant om te lezen, de affaires van Graziano zijn vooral vermakelijk, maar het leven van lerares Flora is een beetje duister.
Niet voor niks leid het boek dan ook naar een verrassend en schokkend einde. Maar dat maakt het boek juist spannend.

Mijn conclusie? Ik snap wel dat het boek een bestseller is geworden. Het is grappig, leest vlot weg en als je van Italië houdt dan is het zeker een aanrader. Ook heeft het lichtelijk iets weg van een thriller maar gelukkig is het niet al te zwaar. Ik ben zeer benieuwd naar zijn volgende boek. Het is verslavend. Nu ik één boek heb gelezen, wil ik graag de volgende lezen.
Wat vind jij van het boek? Heb je 'm al wel eens gelezen?